Herbert George Wells (Bromley, Kent, 21 september 1866 - Londen, 13 augustus 1946) was een Brits schrijver, bekend van zijn sciencefictionverhalen en -romans, in het bijzonder The War of the Worlds, The Invisible Man en The Time Machine. The War of the Worlds werd veertig jaar na publicatie plotseling voor een tweede maal wereldberoemd door de hevige commotie rond de uitzending van het gelijknamige hoorspel, in 1938, door Orson Welles. Het voedsel van de goden en hoe het op aarde kwam (The Food of the Gods and How it Came to Earth) is een van de minder bekende romans van de Britse auteur H.G. Wells, gepubliceerd in 1904. Twee wetenschappers, Bensington en Redwood, doen onderzoek naar het groeiproces van levende dingen. Hun onderzoek levert uiteindelijk een chemisch goedje dat ze de naam Herakleophorbia IV geven en dat het groeiproces enorm kan versnellen. Ze proberen het uit op een paar kippen, die meteen tot kolossaal formaat uitgroeien. De assistenten van het duo letten echter niet goed op en de Herakleophorbia IV wordt ook gegeten door een paar ratten, wespen en wormen. Al snel wordt de boerderij waar het duo hun onderzoek doet geterroriseerd door kolossaal ongedierte. Tot overmaat van ramp ontsnappen de kippen en zaaien ze paniek in een nabij gelegen plaatsje. Bensington en Redwood zien zich genoodzaakt hun onderzoek te staken. Ze verbranden de boerderij en trekken met explosieven en zware vuurwapens ten strijde tegen de kolossale beesten. De twee slagen erin om de dieren te doden, maar daarmee is het probleem nog niet uit de wereld. De Herakleophorbia IV is permanent in de voedselketen terecht gekomen en in de jaren erop volgen met regelmaat uitbraken van reuzengroei onder planten en dieren, en ook bij mensen. Redwood heeft namelijk wat van de Herakleophorbia IV in de drinkfles van zijn jonge zoontje gestopt. Ook andere kinderen krijgen het per ongeluk toegediend, onder wie de drie kinderen van een monteur genaamd Cossar, een prinses en de kleinzoon van een koppel dat op de boerderij moest letten.

Selma Ottilia Lovisa Lagerlöf (op het landgoed Mårbacka in de gemeente Sunne (Värmlands län), 20 november 1858 - aldaar, 16 maart 1940) was een Zweeds schrijfster, die vooral bekend is geworden door haar kinderboek Nils Holgerssons wonderbare reis. In 1909 ontving ze de Nobelprijs voor de Literatuur en in 1914 werd ze lid de Zweedse Academie, het comité dat de Nobelprijs voor de Literatuur toekent. Ze woonde in de plaats Sunne, waar twee hotels naar haar zijn vernoemd. In haar voormalige woonhuis Mårbacka (nabij Sunne) is tegenwoordig een museum gevestigd. Sinds 1991 staat haar portret op het bankbiljet van 20 Zweedse kronen. Bron Wikipedia Oorspronkelijke titel: Antikrist Mirakler(1897) Zoals we van deze auteur mogen verwachten streeft ze met haar verhalen morele verantwoording na. Het verhaal in dit zevende boek van haar hand speelt zich af op het Italiaanse eiland Sicilië waar het volk aan het einde van de 19e eeuw enerzijds in armoede leeft en anderzijds in een rotsvast geloof in de God die hun het goede moet verschaffen.

De politieke heerschappij over Indonesië was in het begin van de negentiende eeuw van de VOC overgegaan naar de Nederlandse regering. Om de winst te vergroten werd het Cul-tuurstelsel ingevoerd, een serie maatregelen die de planters in staat stelde waardevolle landbouwproducten te verbouwen, in plaats van alleen voedingsmiddelen zoals rijst. Daarbij werd een belastingstelsel ingevoerd waarvan de ambtenaren volgens een commis-siesysteem werden beloond. De combinatie van deze twee maatregelen veroorzaakte een wijdverbreide corruptie, die resulteerde in grote armoede en hongersnood onder de inheemse bevolking. Douwes Dekker (Multatuli) schreef Max Havelaar als een aanklacht tegen het misbruik van het cultuurstelsel, tegen herendiensten, en tegen plichtsverzuim door Nederlandse ambte-naren in Nederlands-Indië. Tot Dekkers frustratie werd het werk als zodanig niet serieus genoeg genomen maar het boek maakte van Multatuli meteen een bekende schrijver. Naast de aanklacht was er nog een ander motief voor Multatuli om dit boek te schrijven. Na zijn ontslag als assistent-resident in Nederlands-Indië was Multatuli tot bittere armoede vervallen. Hij hoopte op eerherstel en een nieuwe ambtelijke functie in de kolonie. Hij was zelfs bereid van publicatie af te zien, indien door de toenmalige regering aan zijn wensen zou worden voldaan. In een brief aan zijn vrouw Tine gedateerd 20 november 1859 licht hij dat toe. Die wensen hielden onder andere in dat hij op Java tot resident werd benoemd, herstel van zijn diensttijd zodat hij gewoon pensioen zou krijgen over die jaren, een ruim voorschot en hij wilde benoemd worden in de orde van de Nederlandse Leeuw. Dat lintje zag hij vooral als eerherstel en als een blijk van erkenning. In de onderhandelingen werd Dekker eene convenable betrekking aangeboden in West-Indië, in ruil voor het ach-terhouden van het boek. Maar dat was Dekker niet genoeg. In een brief aan koning Willem III schrijft Dekker dat hij het aanbod afgewezen heeft. "of de koffieveilingen van de Nederlandse Handelmaatschappij" Multatuli had vele redenen om voor deze ondertitel te kiezen. Zo was het in de negentiende eeuw gebruikelijk om een ondertitel te gebruiken en deze is gebruikt om de ironie van Multatuli naar voren te brengen. De lezer werd op het verkeerde been gezet en bleef met de vraag zitten of dit werk wel of geen fictie was. In het boek komt deze ironie verder naar voren doordat ook Droogstoppel wordt erdoor misleid. Hij schrijft dat het boek de koffieveilingen van de Nederlandse Handelmaatschappij zal gaan heten, een onderwerp dat hem zeer interesseert, maar gaandeweg merkt hij dat het boek daar niet over gaat. een andere reden is dat de Nederlandse Handelmaatschappij op deze manier voor Dekker het symbool voor de onderdrukking en uitbuiting van de Javaan en de koloniale politiek staat. In de tijd dat het werk geschreven werd was er veel te doen rondom koffie en Multatuli speelde in op de actualiteit. Multatuli wilde gelezen worden, en greep daarvoor elk middel aan: de ondertitel trok de aandacht, en verleidde lezers om het boek aan te schaffen en te lezen.

De hoofdfiguur, Oliver Twist, wordt geboren in diepe armoede. Zijn moeder sterft kort na zijn geboorte en zijn vader is onbekend. Oliver belandt na acht jaar in een weeshuis te hebben gezeten in een zogenaamd armhuis. In het huis heerst een streng regime en men krijgt weinig te eten. Wanneer Oliver op een dag extra voedsel vraagt, wordt hij voor straf uit het werkhuis geplaatst en aangeboden als knecht bij een schoorsteenveger, maar komt uiteindelijk bij een begrafenisondernemer terecht. Die behandelt de jongen relatief goed, maar kan hem niet houden als hulpje omdat zijn vrouw, met wie hij in scheiding ligt, Oliver niet mag. Bovendien wordt Oliver het doelwit van pesterijen door de andere helper van Mr. Sowerberry, Noah Claypole. Op een dag gaat deze zover, dat Oliver zich niet meer kan beheersen en hem te lijf gaat. Mrs. Sowerberry kiest de kant van Noah en straft Oliver, die 's nachts besluit om weg te lopen. Na wat omzwervingen belandt hij in Londen. Daar ontmoet Oliver de jonge zakkenroller Jack Dawkins, die in de onderwereld van Londen beter bekend is als Artful Dodger. Hij biedt Oliver een maaltijd aan en stelt hem voor aan Fagin, die volgens Dodger iemand als Oliver goed kan gebruiken. Fagin is een oudere dief, die een bende van jeugdige zakkenrollers leidt. Oliver is eerst niet op de hoogte van Fagins criminele praktijken, tot hij op een dag wordt meegenomen door Dodger en een jongen genaamd Charley Bates om hen te helpen een slag te slaan. Dodger en Charley stelen voor Olivers neus de zakdoek van een oudere man, genaamd Mr. Brownlow. Zodra de drie jongens wegvluchten, wordt Oliver als enige gearresteerd. Een getuige verklaart echter dat Dodger de dief is, zodat Oliver wordt vrijgesproken. Mr. Brownlow besluit de duidelijk zieke Oliver in huis te nemen... Het boek werd gepubliceerd in 1838 en was vooral bedoeld als protest van Dickens tegen de wantoestanden in de victoriaanse samenleving. Kinderarbeid in de armenhuizen en de onderwereld waarin straatkinderen tot crimineel worden opgeleid spelen in het boek een grote rol. De hoofdpersoon, Oliver Twist, is een weesjongen door wiens ogen we het harde leven in Londen rond 1830 bekijken.

A Christmas Carol is een Victoriaanse allegorie over een oude en verbitterde vrek, Ebenezer Scrooge, die in de nacht voor Kerstmis een aantal dromen heeft en daardoor tot inkeer komt. Scrooge is een financier en geldwisselaar die zich zijn leven lang heeft gericht op het verkrijgen van meer geld en verder niets. Hij veracht andere zaken dan geld, inclusief vriendschap, liefde en de gedachte van het kerstfeest. Dickens heeft het verhaal ingedeeld in vijf hoofdstukken. Het verhaal begint op kerstavond, precies zeven jaar na de dood van Jacob Marley, Scrooges zakenpartner, met wie hij ooit hun bedrijf, "Scrooge & Marley", begon. Scrooge en zijn boekhouder Bob Cratchit zijn aan het werk op het kantoor, met Cratchit in een slecht verwarmde ruimte - slachtoffer van de gierigheid van Scrooge. Fred, een neef van Scrooge, komt langs om zijn oom een 'gelukkig kerstfeest' te wensen en hem uit te nodigen voor het kerstdiner op eerste kerstdag. Scrooge stuurt hem weg met opmerkingen als 'Bah! Onzin!' De heren die daarna binnenkomen om te collecteren voor de armen worden door Scrooge afgepoeierd met de opmerkingen dat de werkhuizen en de armenwet voldoende zijn voor de armen. Als de heren antwoorden dat ze sterven zouden verkiezen boven terecht komen in een armenhuis, antwoordt Scrooge 'Als ze liever sterven... dan moeten ze dat maar doen en zo de overbevolking verminderen.' Aan het eind van de dag stemt Scrooge grommend in met een vrije dag voor Cratchit op eerste kerstdag, mits hij de tweede kerstdag ter compensatie dan eerder komt. Scrooge gaat laat naar huis, een statig pand dat vroeger van wijlen Jacob Marley was. Hij had het huis geërfd na de dood van Jacob Marley. Het huis is donker en koud om kosten te sparen. Als hij de sleutel in het slot steekt, schrikt hij als de klopper op de deur de vorm krijgt van het spookachtige gezicht van Marley. Dit is het begin van een gedenkwaardige nacht. Geluiden in het donker op de trap, geluiden van schuivende grendels en slaande deuren elders in het huis, en een onverklaarbaar gerinkel van de in onbruik geraakte bedienden bel gaan vooraf aan een bezoek van de geest Marley terwijl Scrooge bij de haard zijn pap zit te eten. Marley is gekomen om Scrooge te waarschuwen dat zijn huidige levensstijl hem hetzelfde lot zal brengen als Marley na zijn dood: veroordeeld om over de aarde te zwerven als boetedoening voor het gebrek aan naastenliefde tijdens zijn leven. Als symbool van zijn marteling draagt Marley een zware ketting met daaraan symbolische objecten uit zijn leven, maar dan in massief metaal: kasboeken, geldkisten, sleutels en dergelijke. Marley waarschuwt dat het lot van Scrooge nog erger kan zijn, want zijn ketting was zeven jaar geleden al net zo lang als die van Marley, en hij heeft ze met zijn egocentrische levensstijl alleen maar langer gemaakt. Marley vertelt Scrooge dat hij een kans heeft om aan zijn lot te ontkomen door bezoeken van drie geesten die een voor een zullen komen. Scrooge is geschrokken maar niet geheel overtuigd dat hij niet hallucineerde en gaat naar bed, denkend dat een goede nachtrust hem goed zal doen.

Noem het toeval, noem het noodlot, maar juist op het moment dat er een Nederlandse film gelanceerd wordt over Michiel de Ruyter, komt dit boek (opnieuw) uit over de jonge Prins van Oranje die met een zwakke gezondheid, maar een helder verstand, opgroeit ten tijde van de fameuze zeeheld. De uitgever Het is een algemeen betreurd feit, dat van de jeugd van onze grote mannen slechts weinig of niets bekend is. En geldt dit ten aanzien van hun openbare leven, de leemte laat zich nog sterker voelen, wanneer men uit hun intieme leven wenst te putten. Ik ontken dan ook niet, dat mij de samenstelling van dit boek ontzaglijk veel onderzoek en nasnuffelen heeft gekost, want onze vroegere auteurs gaven nooit veel meer dan een histoire de bataille; verlangt men dus een histoire intime, dan moet men die talloze werken oprakelen. Toch durf ik zeggen, dat ik gelukkig ben geweest; daar ik hier mijn lezers een geschiedenis van de jeugd van onze onsterfelijke Willem III mag aanbieden, waarin alle voorvallen historisch zijn, op slechts twee na, van welke twee ik toch de verzekering durf geven, dat zij niet uit de lucht zijn gegrepen, maar geheel en al op het karakter van de jonge Prins berusten. In 't bijzonder vinden zij dan ook hier de betrekking van de jeugdige Oranjevorst tot de eerste man van zijn tijd, de enige Johan de Witt... De auteur

Jules Verne is vooral bekend als de schrijver die de toekomst voorspelde. Hij beschreef in zijn boeken veel zaken die destijds als fantasie werden beschouwd, maar later in een indrukwekkend aantal gevallen werkelijkheid werden. Hij voorzag onder andere de langeafstandsreizen in luchtballonnen en de tochten van onderzeeboten onder het poolijs. Zijn gave om deze voorspellingen te doen berustte echter niet alleen op fantasie. Hij was zeer intelligent, was zeer goed op de hoogte van de technische ontwikkelingen van zijn tijd, deed degelijk onderzoek en paste wetenschappelijke logica toe. Veel van Verne’s romans kunnen worden beschouwd als populairwetenschappelijke aardrijkskunde of natuurkunde verpakt in een spannend avontuur en bevatten dus een educatief element. Veel van Verne’s gedachtegoed is in een of andere vorm door de realiteit ingehaald, maar het verhaal over de reis naar het middelpunt der aarde heeft alleen nog maar navolging gehad in andere futuristische verhalen, zoals dat van Burroughs, Tolkien en anderen. Maar ondanks dat de belevenissen in dit verhaal tot de onmogelijkheden behoren, blijft het fascinerende beschrijven van omgevingen, mogelijkheden en onmogelijkheden toch boeien en verwonderen. Welke kennis lag er aan zijn denken ten grondslag? Hoe kan een mens zo ontzettend scherp over zaken schrijven die hij nooit aan den lijve ondervonden kan hebben en die toch zo strak aan de waarheid schuren? De ‘echte’ Jules Verne fans, zullen opnieuw smullen van dit verhaal, wat ook weer is voorzien van de originele illustraties uit het begin van de vorige eeuw.

Inleiding Het verleden kan worden vergeten, het sterft nimmer. De elementen, die in de vroegste tijden bij de vorming van een natie in het spel kwamen, blijven bestaan en dragen er toe bij haar geschiedenis te maken en de stempel te drukken op het karakter en de geest van het volk. Daarom moet het nasporen van die elementen en het bepalen, voor zover mogelijk, van het deel dat zij hebben gehad aan schering en inslag van het leven van een volk, van niet gering belang zijn voor hen die inzien, dat uit het verleden het heden en uit het heden de toekomst wordt geboren; die zichzelf, hun aanverwanten en hun medeburgers niet willen beschouwen alleen als voorbijgaande schimmen, zich van de ene duisternis in de andere spoedend, maar die weten dat door hen een brede historische stroom gaat, van een verwijderde en geheimzinnige oorsprong naar een toekomst, die in hoge mate wordt bepaald door al de vroegere omzwervingen van die mensenstroom, maar ook, in niet geringe graad door hetgeen zij, dank zij hun moed, hun vaderlandsliefde, hun kennis en hun verstand, er van verkozen te maken. De rol door het Keltische ras gespeeld als vormende kracht in de geschiedenis, de literatuur en de kunst van het volk dat de Britse Eilanden bewoont - een volk dat van dat middelpunt uit zijn heerschappij heeft uitgebreid over zo een uitgestrekt gebied van de oppervlakte der aarde - is in de volksgedachte onbehoorlijk verkleind geworden. Voor een groot deel heeft hieraan schuld de algemeen gangbare benaming "Angelsaksisch" voor het Britse volk, als ras-aanwijzing. Uit een historisch oogpunt is die benaming ten enenmale verkeerd. Niets wettigt deze onderscheiding van twee Nederduitse stammen, wanneer wij het ras-karakter van het Britse volk willen aangeven. Het gebruik van die benaming leidt tot ongerijmdheden als die welke de schrijver niet lang geleden opmerkte, toen de voorgenomen ver-heffing van een Ierse bisschop tot kardinaal, door de Paus, in een Engels blad werd voorgesteld als te zijn ingegeven door de wens van het hoofd der Katholieke kerk om een vriendelijkheid te bewijzen aan "het Angelsaksische ras." De juiste benaming voor de bevolking van deze eilanden en voor het typische en overheersende deel van de bevolking van Noord-Amerika, is niet Angelsaksisch maar Angel-Keltisch. Het is juist door deze vermenging van Germaanse en Keltische elementen dat het Britse volk uniek is - het is juist die vermenging die aan dat volk het vuur, de elan, en in literatuur en kunst het gevoel voor stijl, kleur en handeling geeft - niet in het algemeen producten van de Germaanse bodem - en tegelijkertijd de vastberadenheid en diepte, de eerbied voor oude wetten en gebruiken en de passie voor persoonlijke vrijheid, die min of meer vreemd zijn aan de romantische volken van Zuid-Europa. Mogen zij aan de Britse Eilanden nimmer vreemd worden! Ook moet het Keltisch element in die eilanden niet worden geacht als geheel of zelfs zeer overwegend te zijn geleverd door de bevolkingen van de zogenaamde "Keltische Rand." Het is thans aan de etnologen wel bekend dat de Saksers volstrekt niet de Keltische of met Kelten vermengde bevolkingen uitroeiden die zij in het bezit vonden van Groot-Brittannië. De heer E.W.B. Nicholson, bibliothecaris van de Bodley-bibliotheek schrijft in zijn belangrijk werk "Keltische Nasporingen" (1904): Namen niet opzettelijk bedacht om rassen aan te duiden moeten nooit worden beschouwd als bewijzen voor ras, maar alleen als bewijzen voor het gemeenschappelijke van taal, of staatkundige organisatie. Wij noemen een man die Engels spreekt, in Engeland woont en een klaarblijkelijk Engelse naam draagt (bijv. Freeman of Newton) een Engelsman. Toch geven statistieken van betrekkelijke nigrescentie goede gronden om aan te nemen dat Lancashire, West-Yorkshire, Staffordshire, Worcestershire, Warwickshire, Leicestershire, Rutland, Cambridgeshire, Wiltshire, Somerset en een deel van Sussex even Keltisch zijn als Perthshire en Noord-Munster; dat Cheshire, Shropshire, Herefordshire, Monmouthshire, Gloucestershire, Devon, Dorset, Northamptonshire, Huntingdonshire en Bedfordshire meer Keltisch zijn - en even Keltisch als Noord-Wales en Leinster; terwijl Buckinghamshire en Hertfordshire zelfs nog meer Keltisch zijn en gelijk staan met Zuid-Wales en Ulster." Het is dus voor een Angel-Keltisch, niet een Angelsaksisch volk dat dit overzicht van de oude geschiedenis, de godsdienst en de mythische en romantische literatuur van het Keltisch ras is geschreven. Het is te hopen dat dat volk daarin dingen zal vinden, waardig in herinnering te blijven als bijdragen tot de algemene schat der Europese cultuur, maar vooral waardig in de herinnering te blijven van hen, die meer dan enig ander levend volk hebben geërfd van het bloed, de neigingen en de aanleg der Kelten.

De kinderliefde Mijn vader is mijn beste vrind. Hij noemt mij steeds zijn lieve kind. 'k Ontzie hem, zonder bang te vrezen. En ga ik hupp’lend aan zijn zij, ook dan vermaakt en leert hij mij; Er kan geen beter vader wezen! Ik ben ook somtijds wel eens stout, maar als mijn ondeugd mij berouwt, dan wordt zijn vaderhart bewogen; Dan spreekt zijn liefde geen verwijt, ja zelfs, wanneer hij mij kastijdt, dan zie ik tranen in zijn ogen. Zou ik door ongehoorzaamheid dan maken, dat mijn vader schreit; Zou ik hem zuchten doen en klagen; Neen, als mijn jonkheid iets misdoet, dan val ik aanstonds hem te voet, en zal aan God vergeving vragenHiëronymus van Alphen (Gouda, 8 augustus 1746 — Den Haag, 2 april 1803) is bekend als dichter van stichtelijke verzen. Naar hem is de Hiëronymus van Alphen Prijs genoemd. Uit de gedichten van Van Alphen spreekt een voor die tijd moderne visie op het kind. Hij beschouwde het kind als een onbeschreven blad, dat deugden als gehoorzaamheid, eerbied voor de ouders en voor God en bescheidenheid aangeleerd kon worden. Hij vond ook dat kinderen spelenderwijs moesten kunnen leren. ‘Mijn spelen is leren, mijn leren is spelen, En waarom zou mij dan het leren vervelen?’ dichtte hij. Ouders zijn vergevingsgezind, zo hield hij de kinderen voor, als je maar eerlijk en oprecht bent. Zijn kindergedichten waren simpel van opzet door hun eenvoudige en strakke rijmschema’s, waardoor ze gemakkelijk uit het hoofd geleerd konden worden. Bovendien was het vaak het kind zelf dat aangaf welke deugden het nastreefde, en welke ondeugden het verafschuwde: Zijn bekendste gedicht is De Pruimeboom (1779).

Louisa May Alcott (29 november 1832 - 6 maart 1888) was een Amerikaanse schrijfster van romans en kinderboeken. De verhalen lijken gedeeltelijk gebaseerd op de eigen jeugdervaringen met haar drie zussen. De verhalen gaan vooral over familierelaties en hebben, naast ontspanning, als doel het bevorderen van deugden zoals doorzettingsvermogen en onbaatzuchtigheid. Omdat de schrijfster dringend geld nodig had werd zij door haar uitgever min of meer gedwongen een boek te schrijven en dat deed ze met 'Little Women' dat, geïnspireerd door haar eigen familieomstandigheden, leidde tot een enorm succes. Het is zelfs tweemaal verfilmd - in 1949 en 1994, met o.a. Wynona Ryder en Susan Sarendon. Wanneer we iets meer weten van de auteur, herkennen we in Jo het personage van haarzelf en in de zusters de hare. Het boek is door mij heruitgegeven omdat ik zozeer geniet van de heerlijke taal die er gebruikt wordt, maar ook van de stichtelijkheid die in deze dagen zover weg lijkt te zijn en die in mijn ogen toch niets slechts in de zin heeft. Bedoeld als meisjesboek denk ik niet dat de meisjes van deze tijd snel naar dit boek zullen grijpen, maar mijn hoop bestaat wel dat het gelezen zal worden, met dezelfde emoties die het mij bezorgde, door de meisjes (en jongens) van vroeger. De uitgever: Wijnand C. van de Meeberg

London (1878-1916) was de onwettige zoon van de Ierse astroloog William Henry Chaney en nam de naam aan van zijn stiefvader. Hij groeide op bij de haven van Oakland en leidde daar een avontuurlijk jeugdleven, waarbij hij vaak mee uit varen ging op zee, een periode welke hij later verwerkte in The Cruise of the Dazzler (1902). London overleed in 1916 op zijn ranch te Glenn Ellen, met vergiftigingsverschijnselen. Aangenomen werd dat hij zelfmoord pleegde, maar bij deze verklaring worden ook vraagtekens gezet: mogelijk leed hij aan ernstig nierfalen, mede ten gevolge van zijn alcoholmisbruik. Het eerste verhaal in deze bundel verhaalt van een natuurtalent bokser, die ontdekt dat de bokswereld een wereld is van corruptie en bedrog. Hij blijft de oprechte en rechtgeaarde man die hij al zijn leven lang is en maakt op zijn eigen unieke wijze een eind aan zijn carrière... echter, houdt de corruptie in die wereld (en alle andere) op te bestaan...? Het tweede verhaal behoort tot de categorie 'sterke verhalen' zonder dat het de lezer ergert. Want ergens willen we toch allemaal dit soort geschiedenissen zelf meemaken en de held zijn! Het derde verhaal kan zich ook scharen in datzelfde rijtje en waarom er iets over loslaten? Lees het maar en geniet van dit boekje dat in mei 1908 is uitgekomen onder de titel: "The Abysmal Brute".

Louisa May Alcott (29 november 1832 – 6 maart 1888) was een Amerikaanse schrijfster van romans en kinderboeken. Haar bekendste roman is Little Women waarop dit boek een vervolg lijkt. De verhalen lijken gedeeltelijk gebaseerd op de eigen jeugdervaringen met haar drie zussen. De verhalen gaan vooral over familierelaties en hebben, naast ontspanning, als doel het bevorderen van deugden zoals doorzettingsvermogen en onbaatzuchtigheid.